Innerlijk Kind — wat je lichaam nog draagt, ook als je hoofd het vergat
Er zijn reacties in je leven die ouder zijn dan jij — patronen die jaren zwegen, maar nog steeds bepalen hoe je vandaag beweegt.
Soms merk je dat je lichaam sneller reageert dan jij.
Een verstrakking, een terugtrek, een stilte die te diep voelt voor het moment.
Niet omdat je iets fout doet, maar omdat er in jou iets leeft dat nooit is uitgepraat.
Wat in jou reageert, is ouder dan dit moment
Er zijn patronen in jou die al begonnen voordat je woorden had voor wat je voelde.
Ze zitten niet in je herinneringen, maar in je reflexen: hoe je je lichaam aanspant, hoe je gesprek ontwijkt, hoe je sneller verantwoordelijkheid neemt dan gezond is.
Het zijn geen fouten — het zijn overblijfselen van een tijd waarin je geen andere keuze had.
Je merkt het in de manier waarop je je groot houdt terwijl iets in jou klein blijft.
In hoe je je best doet om rustig te blijven, maar je borst steeds iets vastzet.
In de manier waarop je anderen helpt voordat je aan jezelf denkt.
In de stilte die je soms voelt wanneer iemand jou echt wil zien.
We noemen het volwassen gedrag, maar vaak is het een oude reactie die ooit bescherming bood.
En zolang die reactie in je leeft, stuurt hij nog steeds wie je vandaag kunt zijn — in je werk, je relaties, in hoe je jezelf toestaat om ruimte te nemen.
Hier hoeven we niet te zoeken naar herinneringen.
We gaan niet graven in verledenstijd.
Samen gaan we kijken naar wat nú gebeurt — in je lichaam, in je adem, in de manier waarop je aanwezig bent.
Want daar laat zich zien wat al die jaren heeft voortgeleefd zonder stem.
De plekken waar je volwassen bent, en de plekken waar je nog verdedigt
Je kunt een volwassen leven leiden en toch merken dat er delen in je bestaan die nog steeds reageren alsof je iets moet beschermen.
Het zit in hoe je je schouders optrekt wanneer iemand dichtbij komt.
In hoe je moeite hebt met ontvangen, maar geven moeiteloos gaat.
In hoe je snel alles oplost — niet omdat je zo daadkrachtig bent,
maar omdat stilvallen ooit te spannend was.
Het zit in de manier waarop je grenzen voelt, maar ze niet uitspreekt.
In hoe je conflicten ontwijkt omdat iets in jou nog steeds gelooft
dat harmonie veiliger is dan waarheid.
En terwijl je als volwassene weet dat je sterker bent,
blijft er ergens een reflex die zegt: “pas op.”
Niet als zwakte.
Niet als drama.
Maar als echo van iets dat nooit volledig heeft kunnen landen.
Samen gaan we kijken naar die plekken waar je nog verdedigt,
zodat je kunt zien wat je vandaag niet meer hoeft te dragen.
Je lichaam vertelt het verhaal dat je hoofd allang heeft afgesloten
Je lichaam bewaart wat jij hebt moeten vergeten om verder te kunnen.
Je merkt het in die momenten waarop je borst zich sluit voordat je denkt.
In de spanning in je kaken wanneer iemand te dichtbij komt.
In de manier waarop je adem hoog zit wanneer je eerlijk wilt zijn,
maar iets in jou nog steeds twijfelt of het veilig is om zichtbaar te worden.
Het lichaam spreekt geen verleden uit.....
het herhaalt alleen wat ooit logisch was.
Een stilte die je beschermde.
Een terugtrek die je nodig had.
Een verharding die je overeind hield.
En terwijl je leven verder ging,
bleven deze reflexen achter je ribbenkast wonen,
onzichtbaar maar aanwezig,
bereid om elk moment opnieuw te reageren alsof het gisteren was.
Je hoeft niets terug te halen.
Je hoeft niets op te graven.
Samen gaan we luisteren naar wat je lichaam laat zien......
de plekken waar het nog vasthoudt,
de plekken waar het eindelijk wil zakken.
Wat vandaag zichtbaar wordt, vraagt niet om oplossing maar om aanwezigheid
Wat in jou beweegt, heeft geen gereedschap nodig — alleen eerlijkheid, aandacht en iemand die met je meeloopt.
Er komt een moment waarop je voelt dat het niet meer gaat over het verleden,
maar over hoe je vandaag leeft.
De spanning in je buik wanneer je iets wilt zeggen.
De manier waarop je jezelf kleiner maakt wanneer je wordt aangekeken.
De reflex om alles te dragen zodat niemand last heeft van jou.
Dit zijn geen oude verhalen.
Dit zijn huidige bewegingen —
levend, voelbaar, direct.
En precies daar beginnen we.
Niet bij het verleden,
niet bij analyses,
maar bij het eenvoudige, ongemakkelijke, eerlijke nu.
Wat gebeurt er wanneer je niet weggaat maar blijft?
Wanneer je niet kalmeert maar voelt?
Wanneer je niet oplost maar aanwezig blijft bij alles wat in je beweegt?
Samen gaan we leren hoe je in dat moment kunt blijven staan,
zonder te verharden, zonder te verdwijnen,
maar met de volwassen kracht die al in jou leeft.
De beweging die je steeds opnieuw maakt, zonder dat je het doorhebt
We denken vaak dat het verleden achter ons ligt, maar het leeft door in de bewegingen die we vandaag herhalen.
Je merkt het in hoe je anderen begrijpt voordat je jezelf begrijpt.
In hoe je conflicten verzacht, ook als je de enige bent die dat doet.
In hoe je jezelf terugtrekt op het moment dat iemand werkelijk dichtbij komt.
Deze patronen zijn geen herinneringen.
Het zijn gewoontes die ooit nodig waren om verder te kunnen.
Je lichaam draagt ze nog steeds uit,
niet om je vast te houden in vroeger,
maar omdat het niet anders heeft geleerd.
En zolang ze onbewust blijven,
lijken ze onderdeel van wie je bent.
Maar vaak zijn het slechts restanten van een oude logica:
“dit voelt veiliger dan zichtbaar worden.”
Samen gaan we herkennen welke bewegingen van jou zijn,
en welke ooit zijn ontstaan omdat je niet anders kon.
Niet om te corrigeren,
maar om eindelijk te zien waar je vandaag ruimte kunt maken.
Wanneer je niet meer hoeft te kiezen tussen jezelf en de ander
Er komt een punt waarop je voelt dat de oude bewegingen je niet meer beschermen, maar juist in de weg zijn gaan staan.
Misschien merk je dat je stiller wordt naarmate iemand dichterbij komt.
Of dat je jezelf groter maakt om maar niet afhankelijk te lijken.
Of dat je in relaties blijft geven, lang nadat je grens bereikt is.
Dit zijn geen tekortkomingen.
Dit zijn oude manieren om veilig te blijven in situaties waar je dat ooit niet was.
Ze hebben je jarenlang geholpen om door te gaan.
Maar vandaag heb je iets anders nodig:
ruimte om jezelf te zijn zonder jezelf te verliezen.
En juist dáár ontstaat volwassenheid.
Niet in het afleren,
niet in het verzetten,
maar in het herkennen van wat je altijd hebt gedaan
en besluiten dat er nu iets anders mogelijk is.
Samen gaan we kijken naar die momenten waarop je automatisch terugschakelt,
zodat je kunt voelen wat er gebeurt als je niet verdwijnt,
maar aanwezig blijft bij jezelf én bij de ander.
Het is geen strijd.
Geen correctie.
Het is een nieuwe keuze — eentje die voortkomt uit wat je vandaag bent,
niet uit wat je ooit moest zijn.
De keuze die alleen jij kunt voelen (en niemand anders voor je kan maken)
Er komt een moment waarop je niet meer hoeft te begrijpen wat er vroeger gebeurde, maar wél kunt voelen wat je vandaag nodig hebt.
Je merkt het wanneer je lichaam niet meer in de oude beweging wil blijven.
Wanneer je voelt dat je geen zin meer hebt om te verdwijnen.
Wanneer je merkt dat je in een gesprek aanwezig blijft,
ook als het spannend is.
Wanneer je voor het eerst toe laat dat iemand je echt ziet,
zonder dat je jezelf kleiner maakt.
Dat moment is geen doorbraak.
Geen inzicht.
Geen “nu is het klaar”.
Het is iets veel subtielers:
je voelt dat je niet meer terug wilt naar hoe het was.
En precies daar begint volwassen keuze.
Niet als prestatie.
Niet als bewijs dat je “ver” bent.
Maar als beweging die voortkomt uit jouw lijf,
jouw tempo,
jouw waarheid.
Samen gaan we kijken naar die ene beweging die steeds wil doorsijpelen,
die zachte verschuiving die alleen jij kunt voelen,
en die duidelijk maakt:
ik hoef niet langer te doen wat ooit logisch was.
Ik mag kiezen voor wat vandaag klopt.
Aanwezig blijven bij wat in jou beweegt
Je hoeft niet te weten hoe het verder moet, je hoeft alleen te blijven bij wat je voelt, zonder jezelf achter te laten.
Want dat is misschien wel het moeilijkste wat er is:
bij jezelf blijven op het moment dat alles in jou zegt dat je moet vluchten, pleasen, oplossen of verharden.
Niet omdat je zwak bent,
maar omdat je lichaam nog steeds doet wat het ooit moest doen.
Aanwezig blijven betekent niet dat je overal doorheen moet.
Het betekent dat je stopt met vechten tegen wat er ín je gebeurt.
Dat je niet meer in oude rollen duikt.
Dat je jezelf niet meer dwingt om sterk te zijn of onzichtbaar te blijven.
Het is eenvoudig, maar niet makkelijk:
je voelt wat je voelt, en je blijft erbij.
En juist daar begint ruimte.
Niet de ruimte van “ik ben er overheen”,
maar de ruimte van “ik hoef mezelf niet meer te verlaten om deze spanning te dragen.”
Samen gaan we oefenen wat het betekent om aanwezig te blijven in de kleinste bewegingen —
de verstrakking in je buik,
de stilte in je keel,
de reflex in je schouders.
Niet om ze weg te krijgen,
maar om te voelen dat je vandaag niet meer alleen staat in wat ooit te zwaar was.
Dit werk gaat niet over vroeger, maar over hoe je vandaag wilt leven
Het gaat niet om herstellen wat ooit ontbrak, het gaat om erkennen wat je vandaag nog met je meedraagt en besluiten hoe je daarmee wilt leven.
Je hoeft niets te repareren.
Je hoeft geen oude kamers open te breken.
Je hoeft geen versies van jezelf op te zoeken die ooit zijn achtergebleven.
Het enige wat dit werk vraagt,
is dat je durft te kijken naar wat je lichaam al die tijd heeft vastgehouden
en dat je bereid bent om niet langer weg te gaan als het voelbaar wordt.
Dat is volwassenheid.
Niet omdat je alles begrijpt,
maar omdat je aanwezig bent bij wat er in jou beweegt, zonder oordeel, zonder haast, zonder verwachting.
En hoe vaker je jezelf op deze plek ontmoet,
hoe minder je hoeft te doen.
Je valt niet meer automatisch terug in oude bescherming.
Je verdwijnt niet meer uit jezelf.
Je buigt niet meer mee met elke beweging om je heen.
Je wordt iemand die zichzelf draagt,
met zachtheid én stevigheid.
Niet omdat het verleden weg is,
maar omdat je vandaag een plek hebt gevonden waar jij kunt staan.
Verdieping (binnenkort beschikbaar)
Voor wie deze beweging verder wil verkennen, komt hier binnenkort een plek om dit werk in een veilige en kleine setting te verdiepen.
We zijn op dit moment bezig met het vormgeven van nieuwe momenten waar je in aanwezigheid, rust en eerlijkheid verder kunt zakken in dit thema.
Geen grote groepen, geen vaste methodes — alleen ruimte om te bewegen in jouw eigen tempo.
Wanneer de tijd klopt voegen we hier rustige, verdiepende ervaringen toe
— workshops, dagen of andere vormen die passen bij de onderlaag van dit werk.
Tot die tijd kun je kennismaken of je inschrijven voor onze nieuwsbrief.
Dan hoor je het als eerste, zonder ruis, zonder haast.
Je hoeft niet te weten waar dit toe leidt.
Je hoeft alleen te luisteren naar wat in jou beweegt, en te voelen of je daar niet langer alleen in wilt staan.
Wij werken precies op die plek.
Niet in het verleden,
niet in het verhaal,
maar in het deel van jou dat vandaag wil ademen, wil verzachten, wil stoppen met vechten.
Je bent welkom zoals je bent , met je spanning, je stilte, je kracht, je terugtrek, je twijfel.
Alles mag er zijn.
Je hoeft niets weg te houden.
Samen gaan we kijken wat er in jou leeft dat gezien wil worden,
op een tempo dat klopt voor jouw lichaam.
In aanwezigheid,
Sabina & André
Dat je mag voelen wat waar is, en ruimte mag vinden voor wie je vandaag bent.
🌾 Kennismaken
Coaching voor mannen en vrouwen die niet méér willen doen, maar dieper willen zijn.
Een rustige ontmoeting om te voelen of dit werk bij je past.
Geen intake, geen druk — alleen ontdekken.
Met zachtheid en humor,
Sabina & André
In adem en aanwezigheid — dat je mag leven wat klopt.